சிவனொளிபாதப் புகழ் அறிவீரே!

சமூக வலைத்தளங்களில் கடந்த சில நாட்களாகப் பேசப்பட்டுவரும் விடயம், சிவனொளிபாதமலையின் பெயர் மாற்றம். இலங்கையின் புகழ்பெற்ற யாத்திரைத்தலமான சிவனொளிபாதத்தில் இதுநாள் வரை இருந்த “சிவனொளிபாதம்” என்ற பெயரை நீக்கி, தமிழிலும் “புத்த ஸ்ரீபாதஸ்தானம்” என்று மாற்றப்பட்டுள்ள ஒரு பெயர்ப்பலகை தற்போது பரவலாகப் பகிரப்படும் ஒன்றாக மாறியிருக்கின்றது.

சிவனொளிபாத மலை (படம்: http://refreshingsrilanka.blogspot.com)

உண்மையில், இந்தப்பெயர்ப்பலகை கடந்த சில வருடங்களாகவே சர்ச்சைகளைச் சந்தித்து வரும் ஒன்று. இப்பலகையில் முன்பு , சிங்களத்தில் “ஸ்ரீபாதய” என்றும், தமிழில் “சிவனொளிபாதமலை” என்றும், ஆங்கிலத்தில் “அடம்ஸ்பீக்” என்றும் எழுதப்பட்டிருந்தது.

2012இல் எடுக்கப்பட்ட  புகைப்படம். (நன்றி: https://gate20.com)

ஆனால், 2016ஆமாண்டு, இதில் இருந்த “அடம்ஸ்பீக்” எனும் ஆங்கிலவரிகள் விஷமிகளால் அழிக்கப்பட்டிருந்தன.  சிவனொளிபாதச் சூழலில் ஐக்கிய அரபு இராச்சியத்தின் உதவியுடன் சுற்றுலாவிடுதிகள் அமைக்கப்பட இருப்பதாக பரவிய செய்தியையும், அதை மறுத்து இலங்கை அரசு வெளியிட்ட அறிக்கையையும் அடுத்தே இந்த விஷமச்செயல் அரங்கேறியமை குறிப்பிடத்தக்கது.  

2016 உருச்சிதைக்கப்பட்ட பெயர்ப்பலகை
நன்றி:dailynews.lk

அடுத்த ஆண்டே மீண்டும் இப்பலகை சரிசெய்யப்பட்டுவிட்டது. எனினும் இப்போது “அடம்ஸ்பீக்” இல்லாமல், “ஸ்ரீபாத” எனும் சொல்லே  ஆங்கிலத்திலும் எழுதப்பட்டிருந்தது.

2017 புகைப்படம். நன்றி: https://notesofanortherner.com

தற்போது, தமிழ் வரிகளும் மாற்றப்பட்டு “கௌதம புத்தபகவானின் ஸ்ரீபாதஸ்தானம்” எனும் வரிகள் இடம்பெற்றுள்ள பெயர்ப்பலகையொன்றின் படம் சமூகவலைத்தளங்களில் உலவுகின்றது.  இதன் உண்மைத்தன்மை என்ன என்று இன்னும் சரியாகத் தெரியவில்லை.  இந்தப்பலகை கருநிறமாக இருக்கின்றது. உபயம் எழுதப்பட்டுள்ள சிங்களப்பெயர்களோ படத்தின் பின்னணியோ, பழைய மஞ்சள் பலகை அமைந்திருந்த அதே இடம் தானா என்று உறுதியாகச் சொல்வதில் தயக்கத்தை ஏற்படுத்துகின்றது. ஆனால், புகைப்படத்தை பகிர்ந்தவர்களுக்கு பொய்யான தகவலைப் பகிர வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்பதால், பெயர் மாற்றம் உண்மை என்றே கொள்ளவேண்டி இருக்கிறது.  அப்படியே, சர்ச்சைக்குரிய குறித்த மஞ்சள் பலகையின் இடத்தில் இல்லை என்றாலும், எங்கோ ஓரிடத்தில் சிவனொளிபாதத்தின் பெயர் மாற்றப்பட்ட பலகை வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அது மட்டும் உண்மை.

 

உலகில் அதிக மொழிகளால் அதிக சமயங்களால் போற்றப்பட்ட ஒரே தலம், சிவனொளிபாதம்.  இங்கு தமிழரின் – தமிழ்ச்சைவரின் வகிபாகம் என்ன? அதைப் பார்ப்பதற்கு முன், சிவனொளிபாதம் பற்றிய வரலாற்றுக் குறிப்புகளை காலவரிசைப்படி பார்ப்பது நலம் தரக்கூடும்.

இலங்கைச் சிங்கள வரலாற்று நூல்களான தீபவம்சத்திலும் (பொ.பி 4ஆம் நூற்.)  மகாவம்சத்திலும்  (பொ.பி  6ஆம் நூற்.)  புத்தபிரான் தன் திருவடிகளை  பதித்த இடமாக “சுமணகூட பர்வதம்” சொல்லப்படுகின்றது. சீனப்பயணியான பாகியன் 411-12ஆம் ஆண்டளவில் இலங்கையிலிருக்கும் புத்தரின் பாதச்சுவடு உள்ள இரண்டு மலைகளைப் பற்றி விவரிக்கிறார். ஆனால், சிவனொளிபாதம் தொடர்பான விரிவான செய்திகள் யாவும் பத்தாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிந்தியவை.  11ஆம் நூற்றாண்டிலே முதலாம் விஜயபாகு மன்னன் (1065-1119), சமந்தகூட மலையின் ஊழியத்துக்காக கிளிமலை எனும் கிராமத்தை ஒதுக்கியது தொடர்பான கல்வெட்டுச் சான்று அவற்றில் முதன்மையானது. 

சிவனொளிபாதம், மார்க்கோ போலோவின் நூலிலிருந்து

இலங்கைக்கு 1298இல் வந்த இத்தாலிய வணிகரான மார்க்கோபோலோ, அம்மலைக்குத் தான் சென்றதை பதிவு செய்திருக்கிறார். அது ஆதமின் கல்லறை என்றும் சாக்கியமுனியின் கல்லறை என்றும் ஒரேநேரத்தில் நம்பப்பட்டதை அவர் குறிப்பிடுகிறார்.  1344இல் இலங்கைக்கு வந்த அரேபியப் பயணி இபின் பதூதா இம்மலைக்குத் தான் சென்றதையும் ஏறுவதற்குக் கடினமான இடங்களில் இரும்புச்சங்கிலிகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளதையும்  விவரிக்கிறார். அவருக்கு ஐந்தாண்டுகள் கழித்து 1349இல் இத்தாலியப் பயணியான ஜோன் மெரிக்னோலி இலங்கைத்தீவில் இருந்த பெரியதோர் மலையைக் குறிப்பிடுகிறார். அம்மலைக்குத் தன்னுடன்  ஸ்பெயினிலிருந்து வந்த இன்னொரு யாத்திரிகரைப் பற்றி மெரிக்னோலி விவரிப்பது, நம் கவனத்தை ஈர்க்கிறது.

1411இல் காலியில் தமிழ், பாரசீகம், சீனம் ஆகிய மும்மொழிகளில் கல்வெட்டொன்றைப் பதித்த சீனப்பெருவீரன் செங்ஹே, தமிழில் தேனவரை நாயனாரையும், சீனத்தில் இந்த சீலன் மலையின் புத்தரையும் புகழ்ந்து காணிக்கைகள் அளித்திருக்கிறார்.  1421இல் இலங்கைக்கு வந்த மா குவான் என்னும் இன்னொரு சீனப்பயணி  உயர்ந்த மலையுச்சியில் அமைந்திருந்த பாரிய பாதத்தடக்குழியில் நீர் தேங்கி நின்றதையும் அதை யாத்திரிகர்கள் பக்தியுடன் தலைமீது தெளித்துக் கொண்டதையும் அவதானித்திருக்கிறார்.   

1571இல் ஜெரோனிமோ ஒசோரியோ எனும் போர்த்துக்கேயர் தானெழுதிய நூலொன்றில், இந்த “மலைக்கருகே உள்ள சிறுகோவிலுக்கு மக்கள் செல்கின்றனர். அங்கு உலகின் முதல் தந்தையும் தாயும் (ஆதமும் ஏவாளும்) அடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளனராம்” என்ற செய்தியை கூறுகிறார். அஷ்ரப் எனும் 15ஆம் நூற்றாண்டு பாரசீகக் கவிஞரின் குறிப்புகளிலும் மலையுச்சியில் உள்ள ஆதமின் கல்லறை பற்றிய வரிகள்  வருகின்றது.  1600களின் இறுதியில் இங்கு வந்த ஜேர்மானியப் பயணி ஒருவர், ஆதம் மற்றும் அவரின் மைந்தரின் கல்லறைகள் வழிபாட்டில் இருப்பதைக் கூறுகிறார்.  1681இல் எழுதப்பட்ட ரொபர்ட் நொக்சின் புகழ்பெற்ற நூலில், புத்தாண்டு காலத்தில் இலங்கையர் அம்மலைக்குச் சென்று வழிபடுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார்கள் என்ற குறிப்புக் காணப்படுகிறது.  

சிவனொளிபாத மலையுச்சி, 1888 ஆமாண்டு ஓவியம்.

இப்படி சிவனொளிபாதமலையைப் பற்றிய வெளிநாட்டுப் பயணிகளின் குறிப்புகள் நமக்குத் தொடர்ச்சியாகக் கிடைத்தவாறே இருக்கின்றன. இவை இலங்கைத்தீவின் மத்தியிலிருந்த சிவனொளிபாதமலை, எல்லா உலக மதங்களிலும் பெற்றிருந்த மதிப்பையும் மரியாதையையும் எடுத்துக் காட்டுவனவாகவே உள்ளன. சில இடங்களில் இம்மலையின் “சமனல”, “சமந்தகூட” முதலான பெயர்களைக் காணமுடிகின்றது.  எனினும், பெரும்பாலான குறிப்புகளில் அம்மலையின் பெயர் என்ன என்ற தெளிவான விவரங்கள் எதுவும் இல்லை. சில இடங்களில் “ஆதாமின் கல்லறை உள்ள மலை” என்ற அடையாளப்படுத்தலையும் காணமுடிகின்றது.  வெளிநாட்டுப் பயணிகளின் குறிப்புகளில் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லப்படும் ஆதாமின் கல்லறை என்று சொல்லத்தக்க எதுவும் இன்று சிவனொளிபாதமலையில் இல்லை.   

இத்தனையும் சரி. ஆதம் தொடர்பாகவும் புத்தர் தொடர்பாகவும் இத்தனை குறிப்புகள் இருக்கும் போது,  சிவனொளிபாதத்தின் மீது சைவத்தின் உரிமைகோரல் சரியா? சைவம் தொடர்பாக சிவனொளிபாதத்துக்குக் கொடுக்கப்படும் முன்னுரிமை பற்றி எங்கேனும் குறிப்புகள் கிடைத்திருக்கின்றனவா?

நாம் சைவம் என்று மாத்திரமன்றி,  சிவனொளிபாதம் தொடர்பாகக் கிடைக்கும் எல்லாத் தமிழ்ச்சான்றுகளையும் தொகுத்துப் பார்ப்போம். தமிழின் மிக முக்கியமான ஒரு சான்று, சிங்கள வரலாற்று நூல்களுக்கும், பாகியனின் குறிப்புகளுக்கும் சமகாலத்தையது. அது ஐம்பெருங்காப்பியங்களில் ஒன்றான மணிமேகலை! தமிழ்கூறு நல்லுலகில்  சிவனொளிபாதம் புகழ்பெற்றிருந்ததற்கும், அது பௌத்தம் சார்ந்து சமந்தம், சமனொளிமலை ஆகிய பெயர்களில் போற்றப்பட்டது என்பதற்கும்  பொ.பி 3 – 5 நூற்றாண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட நூலான மணிமேகலை சான்று கூறுகின்றது.

ஈங்குஇதன் அயலகத்து இரத்தின தீவத்து. 

ஓங்குஉயர் சமந்தத்து உச்சி மீமிசை

அறவியங்கிழவோன் அடி இணை ஆகிய 

பிறவி என்னும் பெருங்கடல் விடூஉம் 

அறவி நாவாய் ஆங்குளது ஆதலின் 

தொழுது வலம்கொண்டு வந்தேன் 

- பாத்திரம் பெற்ற காதை  (மணி. 11:30) 

இதனருகே  இரத்தினத்தீவில் ஓங்கி உயர்ந்த சமந்த மலையின் உச்சியில் உள்ள, பிறவிக்கடலைக் கடக்க உதவும் படகுகளான அறத்தேவனின் திருவடிகளை தொழுது வலம் வந்தேன். 

…………. ஆங்கு இருந்த எல்லையுள் 
இலங்கா தீவத்துச் சமனொளி என்னும் 
சிலம்பினை எய்தி வலம் கொண்டு மீளும் 
தரும சாரணர் தங்கிய குணத்தோர் 
கரு முகில் படலத்துக் ககனத்து இயங்குவோர் 

-கச்சிமாநகர் புக்க காதை (மணி.28:110)

“இலங்கைத்தீவில் சமனொளி எனும் மலையை வலம் வந்து மீள்கின்ற தரும சாரணர்கள், முகில்கள் மீது இயங்கி வான்வழி வந்து இறங்குவர்” 

தமிழ்ச்சான்றுகள் மணிமேகலையோடு முடியவில்லை.

கருதிடின் வலவை மாவலிகங்கை கம்பளை கல்லணை யென்னும்

தருசமனொளி சூழ் நதிகணான்கிடமாஞ் சாதி நான் கந்தணன் வெள்ளை

பரிவுறு  மரசன் சிவப்புவாழ் வணிகன் பச்சைசூத் திரன்கறுப் பவைதா

மருவிய பெயர்கோ மளங்குரு விந்தம் பதுமரா கம்பணா மணியே  

இரத்தினங்களில் அந்தணன் வெண்ணிற வைடூரியம், அரசன் செந்நிற மாணிக்கம், வணிகன் பச்சைநிற புஷ்பராகம்,  சூத்திரன் கருநிற நாகமணி. இவை நான்கும் சமனொளிமலையின் நாற்புறமும் பாய்கின்ற வலவை (வளவை கங்கை), (மகாவலி) கங்கை,  கல்லணை (களனி கங்கை), கம்பளை  (களு கங்கை)  ஆகிய நான்கு நதிகளிலும் விளைகின்றன.   

- நம்பி திருவிளையாடல் புராணம் (25:12) 

நாள மைந்தபூங் கருங்குழற் பாகர்தா ணண்ணி

மீள வந்துயர் சமனையை வலங்கொண்டு மேவி

வாளை சென்றுகண் மாவலி கங்கைநீர் வந்து

காள கண்டர்தங் கிரியடி விளக்குதல் கண்டு

கூந்தலில் பூச்சூடிய உமையைப் பாகம் கொண்டவரின் பாதங்களிலிருந்து தோன்றி, சமனை மலையை வலம் வந்தபடி, வாளை மீன்கள் விளையாடப் பாயும் மாவலி கங்கையானது, கோணேசருடைய மலையின் அடிவாரத்தைப் பணிகிறது.

- திருக்கரைசைப் புராணம் (2:31)

தென்கயிலைக்கு அணித்தாக  மச்சேந்தியமலை, கந்தமலை, சிவனொளிபாதம் சமனாசலம்,….. முதலான சகல மலைகளும் …….இருக்கின்றன. சிங்களதேசத்துக்கொப்பான தேசம் வேறெங்கும் இல்லை. 

- தட்சிணகைலாச மான்மியம்.

சங்கரன் “எமக்குப் பிரியமான கங்கைகாள்! உங்களுக்கு நல்லஸ்தலம் சொல்கின்றோம். நமது சிவனொளிபாதமலை நமது வடிவமானது. நமக்குப் பிரியமானது. அந்த இடத்தில் நமது பாதநடுவிலும்… நீங்கள் மகிழ்வோடிருங்கள்” என்றருளிச்செய்தார்…. மகாபலிகங்கை, மாணிக்ககங்கை, காவேரிகங்கை ஆகிய நதிகள் மூன்றும் சிவனொளிபாதமலையில் சிவபாதமத்தியில் சுபநாளில், சுபலக்கினத்தில் சதாகாலமும் பெருகிக்கொண்டிருக்கும்.”

- தட்சிணகைலாச மான்மியம் 

இந்தச் சான்றுகளில் நம்பி திருவிளையாடல் புராணம் பொ.பி 12ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது. திருக்கரைசைப்புராணமும் தட்சிண கைலாச மான்மியமும் இலங்கையில் தோன்றிய நூல்கள். அவற்றின் திருத்தமான காலங்கள் இதுவரை அறியக்கூடவில்லை. அவை திருக்கோணமலையை மிகைபடப் புகழ்வதால், அவை கோணேச்சரம் போர்த்துக்கேயரால் இடிக்கப்பட்ட காலத்துக்கு (பொ.பி 1622) முன்பின்னாகவே இயற்றப்பட்டிருக்கவேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வரலாம். எனவே அவை இரண்டும் குறைந்தது 17ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தியவை என்று தீர்மானிப்பது பொருத்தமானது. 

மணிமேகலையின் குறிப்பிலிருந்து இலங்கையிலிருந்த சமந்தகூடம் தமிழகத்தார் மத்தியில் பெற்றிருந்த சிறப்பை அறியமுடியும்.   ஈழத்தமிழ் இலக்கியங்கL தரும் தகவல்களிலிருந்து அது சைவம் சார்ந்தும் புகழ் பெற்றதையும், சிவனொளிபாத மலையில் இருப்பது சிவனது திருவடிகள் என்ற நம்பிக்கை ஆழ வேரூன்றியிருந்தமையையும் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. மணிமேகலை, நம்பி திருவிளையாடல் புராணம் என்பவற்றில் சமந்தகூடம், சமனையங்கிரி என்ற பெயர்களே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதால், அதுவே இம்மலையின் பழைய உள்ளூர்ப் பெயர் என்பதும் தெளிவாகின்றது. சிவனொளிபாதம் என்ற பெயரை, தட்சிணகைலாச மான்மியத்திலேயே முதன்முதலாகக் காணமுடிகின்றது.  அதில் வியப்பதற்கு எதுவும் இல்லை. அப்பெயர் குறைந்தது முந்நூறாண்டுகள் பழைமையானதே என்பது அதிலிருந்து நாம் எடுக்கும் முடிவு.

பெயர்ச்சான்று, இலக்கியச்சான்று என்பவற்றுக்கு மேலதிகமாக, சைவம் சார்ந்த நேரடி வரலாற்றுச் சான்றுகளும் சிவனொளிபாதமலையில் கிடைத்துள்ளன. அவற்றில் தீர்க்கமான சான்று, 16 முதல் 19ஆம் நூற்றாண்டு வரை, சிவனொளிபாதமலையின் உச்சியில் வழிபாடுகளை மேற்கொள்ளும் அதிகாரம், சிங்களத்தில் “ஆண்டியா” (ஆண்டி?) என்று அறியப்பட்ட சைவ சன்னியாசிகளுக்கே வழங்கப்பட்டிருந்தது என்பதே. சைவ சமயத்தவனான முதலாம் இராஜசிங்கன் (1581 - 1593) காலத்துக்குப் பிறகு, கீர்த்தி ஸ்ரீ ராஜசிங்கன் (1734 - 1782) காலத்திலேயே பௌத்த பிக்குகள் சிவனொளிபாதமலைக்கு மீண்டும் வந்தார்கள் என்ற வரலாற்றுக்குறிப்பும் இங்கு முக்கியமானது.  

சிவனொளிபாதம் தொடர்பான ஐரோப்பியக் குறிப்புகளில் மிக இளையது, 1860இல் சேர். ஜேம்ஸ் எமர்சன் டெனண்ட் எனும் ஆங்கில அதிகாரியின் குறிப்பு. அதன்படி “தொன்றுதொட்டே பழங்குடிகளால் இப்பாதம் வழிபடப்பட்டுள்ளது. இன்று பிராமணர்கள் இது சிவனுடையது என்றும், பௌத்தர்கள் புத்தருடையது என்றும், முகமதியர்கள் ஆதமுடையது என்றும், யூத – கிறிஸ்தவ ஞானக்கொள்கையர் ‘லியூ’ உடையது என்றும் நம்புகிறார்கள். அது புனித தோமா உடையதா அல்லது எதியோப்பிய கிறிஸ்தவ திருநங்கையுடையதா என்பதில் போர்த்துக்கேயரிடையே சர்ச்சை நீடிக்கிறது”  

ஆக,  சிவனொளிபாதம்,  பௌத்தர், இஸ்லாமியர், சைவர், கிறிஸ்தவர், ஆகிய நான்கு மதத்தினர்க்கும் வெவ்வேறு காரணங்களால் வழிபாட்டுக்குரியதாக விளங்கியிருந்திருக்கிறது.  பழைய சான்றுகளான பாகியனின் குறிப்புகள், சிங்கள வரலாற்று நூல்கள், மணிமேகலை மூன்றும் பௌத்தச் சார்புடையவை. அவற்றில் எங்கும் சைவ அல்லது கிறிஸ்தவ இஸ்லாமிய நம்பிக்கைகள் சொல்லப்படவில்லை -  சொல்லப்படவேண்டிய அவசியமும் இல்லை. மார்க்கோ போலோவுக்கு முந்திய வேறு மேற்குலகக் குறிப்புகள் எதுவும் நமக்குக் கிடைக்கவில்லை என்பதால், ஆதம் தொடர்பான நம்பிக்கை எப்போது தோன்றியது என்றும் உறுதிபடக் கூறமுடியவில்லை. 

திருவிளையாடல் புராணத்தில் வரும் குறிப்பு, சிவனொளிபாதம் சைவருக்கு -  சைவத்தமிழருக்கு நன்கு அறியப்பட்ட இடம் என்பதைச் சொல்கின்றது. சிவனது அடியும் முடியும் எவர் கண்ணுக்கும் புலப்படாதவை என்பது மரபார்ந்த சைவத்தின் நம்பிக்கை. எனவே,  சிவனது திருவடிகள் இம்மலையில் உள்ளன என்ற சைவ பாமர மக்களின் நம்பிக்கை விடயத்தில், சைவ இலக்கியங்கள் மௌனம் சாதித்திருந்தால், அதுவும் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதே.  

வட இந்தியாவின் மகாதேவர் (சிவன்) ஆலயங்கள் பல, முகலாயருக்கும் பிரித்தானியருக்கும் ஆதாமின் வழிபாட்டிடம் என்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்டமையையும் மலாய மரபுரைகள் சிவனை ஆதமின் மகனாகச் சொல்வதையும், ஆதமின் மகன்களது 'கல்லறைகள்' பற்றி  ஜேர்மானியப் பயணி ஒருவர் சொல்வதையும் இந்த இடத்தில் நாம் ஒப்பிடலாம்.  ஒருவேளை பழைமையான சான்றுகளைக் காட்டி மதவழியில் பௌத்தம் சைவத்தின் உரிமைகோரலை நிராகரித்தாலும், இனவழியில் தமிழர் சமனையங்கிரிக்கு என்றும் உரிமையானவர்களே. அதற்கான தார்மீகப் பாரம்பரியத்தை, தமிழருக்கு  மணிமேகலையே தன் காலத்திலிருந்து கொடுக்கின்றது.

எது எப்படியோ, மொழிசார்ந்தும், இனம் சார்ந்தும், மத வழிபாட்டுத்தலங்கள் மீதான உரிமைகோரல்கள் விவாதிக்கப்படும்  போதெல்லாம் மிகப்பெரும் சோர்வு வந்து அப்பிக்கொள்கின்றது. ஏனென்றால், இலங்கையைப் பொறுத்தவரை கைநழுவிச் சென்ற எந்தவொரு மதவழிபாட்டுத் தலங்களையும் மீள உரிமைகோருவதால் அவை மீண்டும் உரியவர் வசம் வந்து சேரப்போவதில்லை. அதற்கான எந்தவொரு வாய்ப்பும் இனிக் கிடைக்கப்போவதும் இல்லை. எனவே இழந்தவற்றில் ஆற்றலைச் செலவழிப்பதை விட்டுவிட்டு, இருப்பதையேனும் முடிந்தவரை காப்பாற்ற முயலலாம்.  சமந்தகூடம், கதிர்காமம் என்பவற்றில் கலந்திருக்கும் நம் முன்னோரின் பாதத்தூளிகளை காலமெல்லாம் நினைவுகூர்வோம். கூடவே,  கோணேச்சரத்தையும் முன்னேச்சரத்தையும் மட்டுமாவது இன்றுள்ளவாறே  வருங்காலச் சந்ததியினர்  வசம் ஒப்படைக்க முயல்வோம்.

குறிப்பு:

இக்கட்டுரையில் தட்சிணகைலாச மான்மியம் என்று குறிப்பிடப்படும் நூல் அதேபெயரில் கிடைத்த வடமொழி நூலொன்றை மொழிபெயர்த்து 1928இல் யாழ்ப்பாணம்  வதிரி நாகலிங்கப்பிள்ளையால் “தட்சிணகைலாச புராணம்” என்ற பெயரில் வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது. தட்சிணகைலாய புராணம் என்று ஆய்வுலகில் அறியப்படும் தமிழ்ப்புராணம் வடமொழி மச்சேந்திய புராணத்தின் மொழிபெயர்ப்பாகக்  கொள்ளப்படுவது. காலத்தால் முற்பட்டது.  நாகலிங்கப்பிள்ளையவர்கள் மொழிபெயர்த்து வெளியிட்ட தட்சிணகைலாச புராணமும், தமிழ் தட்சிண கைலாய புராணமும் வேறுவேறு.